Miejsce w którym dziś stoi Pałac Wielkich Książąt Litewskich, w XIII wieku porastał gęsty i stary las. Za dnia słychać w nim było ryk króla puszczy – wielkiego tura, a w nocy wycie wilków.
W ciemności dostrzec można było błyszczące oczy rysia wyczekującego swej ofiary.
Ogromna puszcza wabiła wielu myśliwych. Wśród nich był też Książę Świętoróg. Pewnego razu podczas polowania książe znalazł się u zbiegu dwóch rzek – Wilii i Wilenki (lit. Neris i Vilnia) i w dolinie pomiędzy wysokimi wzgórzami zdecydował postawić największe Romowe czyli świątynię poświęconą bogu Perkunowi. Wybrał arcykapłana – Kriwę oraz Wajdelotów i Wajdelotki (lit. Vaidilutė) do opieki nad Świętym Ogniem. Od tego czasu dolina nazwana została Doliną Świętoroga (lit. Šventaragio slėnis).
Również książę Giedymin był wielkim wielbicielem polowań. W tym czasie mieszkał w stolicy Litwy – Trokach (lit. Trakai), gdzie na wyspie na środku jeziora Galvė postawił zamek. Giedymin często wraz ze szlachcicami i wojami zapuszczał się głęboko w prastare lasy.
Podczas jednego ze swych polowań, Wielki Książę w pogoni za turem dotarł nawet na szczyt wzgórza znajdującego się nad zbiegiem Wilii i Wilenki, i tam zakończył życie króla puszczy. Wielki zwierz, od ciosu w samo serce, natychmiast padł nieżywy, a Giedymin zadął w pozłacany róg oznajmiając zwycięstwo.
Słońce dawno już schowało się za horyzont, a srebrny księżyc przebłyskiwał wśród dębowych i lipowych liści. W dolinie migotał święty płomień i słychać było pieśń wajdelotki. Zmęczeni po całym dniu polowania, myśliwi zdecydowali nie wracać do Troków. Rozbili obóz nad brzegiem Wilii – w miejscu gdzie niedawno został spalony książę Świętoróg, posilili się mięsem tura oraz miodem pitnym i zasnęli. Jedynie Książę Giedymin nie mógł długo zasnąć. W końcu jednak sen zmożył i jego.
Śnił, że na szczycie góry, na której pokonał tura, stał teraz ogromny wilk, okuty w żelazną zbroję. Wyglądał jakby cały odlany był z żelaza. Wilk uniósł łeb w kierunku księżyca i zaczął wyć. Wył tak głośno jak gdyby posiadał siłę całego stada.
Gdy ciepłe promienie wschodzącego słońca zalały wzgórze i przedzierały się przez liście, zbudził się Wielki Książę Giedymin. Opowiedział swoim towarzyszom o dziwnym śnie. Wierzył, że bogowie zsyłają sny, by ostrzec lub doradzić lecz niestety żaden z obecnych nie potrafił wytłumaczyć znaczenia książęcego snu. Poradzili mu jednak, by posłał po Wielkiego Mędrca – Lizdeikę, który znany był ze swej mądrości na całej Litwie.
Lizdeika przybywszy na miejsce, wysłuchał tajemniczego snu i głęboko się zamyślił. Wszyscy długo oczekiwali w największym skupieniu. W końcu Arcykapłan, oparty jedną ręką na lasce, która była symbolem jego wielkości, drugą rękę uniósł do nieba i przemówił:
— Wielki Książę! Tym snem bogowie oznajmili Ci swą wolę, i jeśli ją wypełnisz czeka Cię chwała. Żelazny Wilk oznacza, że w tym miejscu musi powstać twierdza i miasto – stolica kraju, a stado wilków brzmiących w jego wyciu oznacza mieszkańców, którzy sławę Twoją i Twego grodu rozgłoszą po całym świecie. Powinieneś być posłuszny woli boskiej i postawić w tym miejscu zamek.
Książę z wdzięcznością i radością przyjął tłumaczenie i w niedługim czasie rozpoczął budowę zamku na wzgórzu. W dolinie powstał drugi zamek zwany Dolnym, a dookoła zaczęto wycinać dęby i stawiać domy.
Tak też powstało miasto nad brzegiem Wilenki, zwane Wilnem. W późniejszym czasie Książę Giedyminas przeniósł do Wilna stolicę z Troków, a Lizdeika od czasu wyjaśnienia snu został nazwany przez Księcia Radziwiłłem (Radvila).
Jedna odpowiedź
bardzo ciekawa legenda